Mw Antje Buijs (Bram)

Donderdagavond kreeg ik een appie van mijn moeder: “Pietje Ant is overleden.”
Dat is even slikken, ondanks je elkaar al jaren niet meer hebt gezien en ze een respectabele leeftijd van 90 had.
Door een gezin, hobby’s en andere bezigheden had ik geen tijd meer om langs te gaan. Te druk, geen tijd… het is altijd een slecht excuus. Het is niet anders, maar wel heel jammer.
Automatisch gaan de gedachten naar de leuke herinneringen die ik aan haar heb. De momenten in de W.J. Tuinstraat waar ze samen met ome Louis woonde. Vaak ging ik samen met mijn moeder en oma op zaterdagochtend, voordat ik moest voetballen, bij haar op bezoek. Gewapend met een warme flip met suiker zat ik daar dan thuis. Mijn eerste kennismaking met vrouwenpraat. Mijn allermooiste kerstrelikwie, de schrijvende kerstman, heb ik van haar ongeveer 25 jaar geleden gekregen toen we kerstspullen van haar vliering haalden. Die staat nog steeds ieder jaar bij mij thuis.
De verjaardagen, waar ze altijd samen met mijn oma aanwezig was.
Je had haar snel op de kast als ze aan het klagen was. Wanneer ze doorhad dat ik weer eens aan het stoken was kreeg ik een kneep in mijn arm. Dan keek ik haar aan en zag ik twee glinsterogen. Ik kreeg dan steevast de opmerking te horen “Ik krèg jou nag wel”, om vervolgens te lachen.
De momenten in haar flat aan het Bloedkoraal. Mijn oma woonde in de flat daarnaast. Als ik bij mijn oma op bezoek was geweest, dan ging ik ook altijd nog even bij haar langs. Blij met het bezoek en altijd welkom. Nog even samen klagen over mijn jeugdige zorgen. Dankbaar voor het bezoek en altijd nog even de bezorgde vraag of ik ook bij mijn oma even langs ging.